Wol bespreken op de Dag van de Wol met Marieke Janssen

Op de Dag van de Wol (o.a.) is altijd ruimte geweest voor wolbesprekingen. Daarbij konden mensen met hun wol komen en bespraken we de eventuele problemen maar ook de mogelijkheden van de betreffende wolsoort.

Dit jaar gaan we dat weer oppakken. Marieke Janssen gaat dit doen. Zij is Nederlands kampioen woolhandling. Ze gaat verschillende vachten beoordelen, maar jullie kunnen allemaal eigen of gekochte vachten meenemen waar je iets over wilt weten en hoe die het beste kunt behandelen zodat de wol een meerwaarde krijgt.

Gebruikers worden gelukkig steeds kritischer op wat ze kopen. Een heel goede vooruitgang. Maar dat betekent dat ook de fokkers liever voor hun wol moeten zijn.

Dus eind 2019 ben ik met mijn partner vertrokken naar Nieuw Zeeland. Hier heb ik een maand lang mee gedraaid in een 'shearinggang' tot helaas corona uitbrak en ik terug in de hostel belande. Inmiddels terug in Nederland blijf ik weer terug keren naar Engeland om te ondersteunen tijdens het scheren maar probeer ik ook de kennis van het wolhanteren in Nederland te verspreiden. Ik probeer vaker aanwezig te zijn op evenementen om te vertellen hoe je de meerwaarde in wol kunt stoppen.

 
Zo kwam ik ook in contact met Betty! Dit jaar, 2023, doe ik weer mee met het wereldkampioenschap. Dit keer samen met mijn zus als wolhanteerders. Ik ga zeker niet winnen, dit is ook niet mijn doel. Maar ik hoop wel Nederland bewuster te maken van het prachtige product dat wij hebben!

Marieke:

Als tiener vond ik de afstand naar de agrarische wereld te groot. Ik kende niks van boerderijen en de dieren die daar leefde. Daarom besloot ik om Dier- en Veehouderij te studeren aan de HAS in 's-Hertogenbosch. Hier kwam een verplicht buitenlandstage aan bod. Na online zoeken kwam ik uit bij Fernhill Farm in Engeland. Op deze Holistische en regeneratieve schapenboerderij kwam ik voor het eerst in contact met wol en het schapenscheren. Ik voelde mij daar zo enorm thuis dat ik elk jaar terug kwam tijdens het scheren. Op Fernhill doen ze dit twee keer per jaar. Namelijk eind maart, voordat er lammeren komen, en eind september. Ik had nog nooit zulke prachtige vachten gezien. Het scheren geeft een echt groepsgevoel, je moet een beetje gek zijn om de hele dag onder de lanoline te zitten. In 2019 hadden de Engels mannen een paar Nederlandse scheerders zo ver om mee te gaan naar het wereldkampioenschap in Frankrijk. Al grappend kwam hieruit of ik niet ook mee wilde. Inmiddels had ik veel geleerd over kwaliteit wol en het hanteren van wol tijdens het schapen scheren! Hoe je de kwaliteit van de wol al tijdens het scheren verbeterde! Voor de leuk ben ik mee gegaan. De wereldkampioenschappen zijn voor zoveel de machine scheerders, de hand scheerders en de wolhanteerders.

Ik ben de eerste Nederlandse deelneemster voor het wolhanteren, omdat er in Nederland verder niemand zich aanmelden. Tijdens het kampioenschap wilde iedereen me meer leren en enthousiasmeren! Zo kwam het dat ik een aanbod kreeg om in Nieuw Zeeland in de leer te gaan om nog beter te worden in het wolhanteren.